Enorme vette Rinjani trektocht en chille boottour

Eindelijk was het dan zover. Even weg uit Bandung. Bandung is duidelijk niet mijn favoriete plek op aarde, daar ben ik al lange tijd achter. Dus toen Fatmata en Jin een tijd terug plannen maakten voor een trip richting het oosten van Indonesië en vroegen of ik mee wilde hoefde ik niet lang na te denken.

Zaterdag de 21ste was het zover. Met zijn vijven vlogen we naar Bali want Fatmata had haar zus en nichtje op visite in Indonesië. Op Bali zijn we maar één nacht gebleven en zondag vlogen we naar Labuan Bajo op Flores. Daar aangekomen hadden we een super hotel met geweldig uitzicht over de baai vanaf ons privé terras bij een hele relaxte kamer. Het plaatsje stelde niet veel voor of we hebben gewoon niet veel er van gezien omdat het de hele middag en avond regende, maar we hebben er wel heerlijk gegeten.

Op maandag begon dan onze eerste trip. We hadden een boottour geboekt die ons vier dagen (eigenlijk drie want de laatste dag kwamen we al om 7uur in de ochtend aan in Lombok) en drie nachten mee zou nemen. Met ons ging nog een Pools stel mee die op huwelijksreis waren. Dus heerlijk met maar 7 op de boot plus bemanning ipv de 20 gasten die er op zouden passen. De boottrip was heerlijk genieten. We hebben heel veel gezien. Zo hebben we 10 komodovaranen gezien. Zeven op Rinca eiland de eerste dag. De tweede die we er zagen was echt heel imposant en stoer. Vraag maar een keer om een imitatie. Daar ben ik inmiddels een kei in. We zagen er ook enkelen bij een dode buffalo die helemaal opgevreten werd. Kop van komodovaraan volledig die buffalo in en maar eten. Op Komodo eiland zagen we er nog eens drie maar die waren vooral lui en niet zo spannend. Naast komodovaranen ook enorme vleermuizen gezien op onze eerste avond en op de derde dag toen we met een bootje over een enorm zoutmeer op één van de eilanden gingen varen.

Ook heb ik nog 3 of 4 dolfijnen weten te spotten in de verre, verre verte. Maar de echte vissen zagen we tijdens het snorkelen samen met soms prachtig koraal. Alle dagen heerlijk gesnorkeld in de zee. Steeds in de buurt van mooie witte strandjes (vaak wel met enorm veel plastic troep) en één keer bij een roze strand. Ook een keer gesnorkeld op wat meer open water waarna de boot opeens weg ging en ik en het Poolse stel helemaal die boot achterna moesten zwemmen. Gelukkig konden wij wel goed zwemmen in tegenstelling tot Jin, Fatmata en haar familie die steeds in reddingsvesten te water gingen. Laatste dag hebben we nog kunnen zwemmen en spelen bij een waterval op een eiland. Fijn ook even zoetwater, want de boot had verder ook geen douche (wel een emmer met zoutwater en zo’n klein emmertje zodat je je daarmee kon afspoelen, maar dat was hetzelfde als dat je in de zee sprong). Het toilet was trouwens ook gewoon zo’n bak in de grond met het gat regelrecht de zee in. Slapen deden we ook op de boot. Eerste nacht ging dat goed, maar de tweede nacht waren we aan het varen op een ruw deel van de zee. Dat was echt niet chill. Ik kon niet eens op mijn zij liggen zonder op mijn buik of rug geslingerd te worden. En twee keer heb ik mijn matras verplaatst om toch overdwars te liggen en daarna wat meer naar voren om niet de uitlaat van de motor in te hoeven ademen. Dat was nog best lastig om naar voren te gaan in zo’n schommelschip (echt die in de Efteling is er niks bij). En ik had de volgende dag dan ook behoorlijk blauwe knieën.. Eten was ook inclusief en dat was prima geregeld. Lunch en diner rijst natuurlijk. Wel leuk dat de Polen een fles wodka bij zich hadden (verrassend). Dus zo aardig als ik, Jin en Mata (nichtje) zijn hebben we geholpen die fles leeg te maken.

Na de boottour kwamen we aan in het oosten van Lombok. Vanuit de haven hadden we uitzicht op de bergen van Lombok, waaronder Mt. Rinjani. De één na hoogste berg van Indonesië. Een berg die ik van plan was om een deel te beklimmen in één dag. De volledige klim zou alleen in vier of vijf dagen kunnen volgens de Lonely Planet en dat ging ik net niet redden. Echter toen we in Mataram kwamen na een rit met vliegende koffers door de lucht (bagage lag eerste deel van rit op de auto, niet vastgebonden en volgens chauffeur was het veilig, maar 10 minuten later vloog de koffer van Jin de berm in), zei een mannetje mij dat ik mee kon met een drie dagen, twee nachten trektocht naar de top van Rinjani. Daar had ik wel oren na, want die berg zag er vanaf beneden al machtig mooi uit. Dus deze tour geboekt. Fatmata en Jin gingen terug naar Bali en de Polen gingen naar Gili Air. Dus in mijn eentje in een taxi (zat bij de tourprijs) naar Senaru gebracht. Daar eerst toen het nog even licht was snel naar een waterval gelopen. Onderweg nog aangevallen door apen. In de avond eindelijk kunnen douchen na vier dagen en vroeg naar bed.

De volgende dag was het zover: Opgehaald om iets over acht met een truck. Daar zaten in de laadklep al negen mensen in en ik werd er netjes bij gepropt. Al meteen leuke sfeer in de groep. Voorin zat nog een groepsgenoot en later zouden er nog vier bij komen en na de eerste dag drie afhaken. Dus uiteindelijk met een groep van 12 de drie dagen door de bergen getrokken. Wat een avontuur was dat! Ik heb werkelijk woorden te kort om te beschrijven hoe vet deze drie dagen zijn geweest. Beste beslissing ooit om die tour te boeken. Het is super zwaar geweest en ik heb heel wat grenzen verlegd, maar de ervaring is om nooit te vergeten.

Voor jullie zal ik proberen toch de tocht bondig (niet gelukt.red) proberen te beschrijven en voor een meer visuele indruk kan ik je verwijzen naar de foto’s.
Eerste dag alleen maar klimmen. We begonnen zwaar bepakt (twee grote flessen water van 1,5L in mijn tas plus kleding, wat repen en nog veel meer) lekker rustig aan op een niet zo’n hellend pad. Mooi de tijd om even te kletsen, elkaar te leren kennen en wat fotootjes te schieten. De velden werden al snel glooiende heide velden en bij de eerste post kregen we al lunch omdat we moesten wachten op nog enkele mensen. Ook hier heel gezellig en we bleken echt de leukste gids van heel Indonesië te hebben. Geweldige man. Bracht goed de sfeer in de groep en bleef altijd bij de achterste lopen. Ruim een uur stil gezeten daar voor ik met Ben en David alvast verder ging klimmen. Het pad werd steeds steiler en na Pos II moest ik het alleen doen want die mannen gingen toch iets te snel voor me en de rest lag een stuk achter ons. Vanaf Pos III werden de heidevelden ingewisseld voor wat meer dun bebost gebied met steilere stukken. Hier werd het zwaar en ging ik al de “stap voor stap” zelf-aanmoedigingstechnieken toepassen. We begonnen namelijk op iets boven 1000m en ons eerste kamp lag op 2700m hoogte.
Na een tijdje kwam ik dichter bij andere groepen en wist ik hier goed tussen te blijven lopen. Ondertussen was ik ingehaald door drie andere jongens van onze groep en na zo’n 7 uur lopen kwam ik dan eindelijk aan bij de kraterrand als zesde van onze groep van 15. Niet verkeerd vond ik zelf. Weinig uitzicht door wolken, maar af en toe kwam er toch even een bergtop tussen de wolken gedoken. Op de kampplaats werden de tentjes opgezet en het eten bereid. Op die kraterrand was het enorm koud, vooral als je nog in je nat wandelshirt zit en iedereen ging dan ook snel de tent en de slaapzakken in. Die nacht totaal niet kunnen slapen ondanks dat Luigi en ik bedacht hadden de hele nacht voetjes te vrijen zodat de voeten warm bleven van elkaar. Maar met een super harde grond kreeg ik alleen maar pijn aan mijn heupen en rug hoe ik ook lag.

Gelukkig duurde het wakker liggen niet lang want de volgende ochtend moesten we om 02.30u weer op. Met 10 mensen aan de klim naar de summit van Mt. Rinjani begonnen. Als ontbijt drie koekjes en een kop thee. Nou deze klim (die drie uur duurde) was enorm zwaar. Het was pikkedonker, dus niet veel te zien (behalve geweldig mooie sterrenhemel) en we liepen alleen maar op de bergrug zonder beschutting tegen de ijskoude wind. Daarnaast was de ondergrond heel veel los steen, waardoor je bij elke twee stappen die je zette er weer één naar beneden zakte. Vooral het laatste stuk was extreem qua losse stenen en behoorlijk steil. Hier een dik uur echt enorm afgezien, want het is dan toch ieder voor zich en ieder liep op zijn eigen tempo op andere plekken. Gelukkig wel bij een ander groepje weten te komen en hun tempo vast weten houden. Benen deden ontzettend veel zeer en ik moest me blijven pushen om steeds 27 stappen te zetten en dan even vijf seconden stil staan en naar boven kijken en zien hoeveel ik niet dichterbij de top was gekomen. De lucht begon inmiddels al duidelijke kleuren te krijgen, maar gelukkig kwam de top ook steeds dichterbij. Eenmaal voorbij laatste rotsblok zag ik de rest van onze groep al op de top zitten. Ik hoorde ze me roepen en zag ze zwaaien. Zo blij was ik toen!! En zo koud daarboven. Na ongeveer 10 minuten kwam de zon op, dus ik was echt nog net op tijd. Uitzicht aan alle kanten was geweldig. De hoogste berg van Bali was te zien en de Gili eilanden. Met bevroren vingers heel veel foto’s gemaakt. In minder dan 24 uur dus zo’n 2700m geklommen naar deze top van 3726m. Ondanks de zere benen voelde het heel goed. Na tijdje ging weer iedereen terug. Met Ben en David afgedaald op de toch wel lastige losse ondergrond (ook bij dalen). Beetje skiën proberen, maar loopbaar stuk was smal dus we gingen niet heel snel. Vooral dat afdalen doet zeer aan je benen. Laatste stuk wel paar keer uitgegleden en mijn handen aan rotsen open gehaald. Na weer drie uur dalen waren we bij het kamp waar we ontbijt kregen, konden omkleden en klaar konden maken voor tweede wandeldeel van die dag.

Deel 2 van de tweede dag was nog meer afdalen (zo’n drie uur) naar het kratermeer op 2100m hoogte. Nu wel weer in een groepje van vier gelopen en dat loopt toch net wat gezelliger. Bij het kratermeer door gelopen naar de hot springs. Daar even in gezeten en van hoge rotsen in het water gesprongen (waarbij een aantal mij verbaasd aankeken omdat ik dat als enige vrouw ook ging doen) en vervolgens terug naar kratermeer voor lunch. Helaas waren door de boottrip en de zon in de bergen mijn lippen behoorlijk kapot waardoor een beetje pittig eten al super brandde. Dus droge rijst op om toch iets binnen te krijgen en vervolgens weer anderhalf uur gaan klimmen naar volgende kamp. Ondertussen deden mijn benen echt heel veel zeer en kon ik na de lunch nog nauwelijks op staan, maar als je eenmaal weer even loopt gaat het wel weer. Kamp was super, mooi uitzicht en grote blokken waarop we Uno konden spelen. Ook veel minder koud dan kamp ervoor dus die nacht wel enigszins kunnen slapen.

Op dag 3 stonden we vijf uur op. Eerst moesten we een uurtje klimmen nog tot de kraterrand waarna we konden beginnen aan de lange afdaling terug naar Senaru. De afdaling was ook zwaar en mijn benen waren echt niks meer waard die dag. Maar eenmaal aan het lopen gaat het toch wel aardig. Die dag wat blaren gecreëerd op mijn voeten om het avontuur nog even compleet te maken. Eerst stuk was weer los zand in open vlakte en daarna kwamen we in het bos terecht waardoor het lopen een stuk makkelijker ging door de vele boomstammen die treden vormden op sommige plekken. Ik kon wel merken dat mijn lichaam vermoeid was toen, want ik heb regelmatig mijn enkel verzwikt of ik struikelde over een klein boomstronkje. Bij pos II Ben en David tegen gekomen en net daarvoor Nick en Chera. Luigi en Emma waren achter ons. Even gewacht daar en toen met porters naar Pos Extra. Daar kregen wij zeven lunch, want rest van groep was al helemaal naar beneden (die liepen net als aapjes, wat een energie!). Dus extra ananas voor ons! Na pauze nog maar zo’n twee uur en uiteindelijk beneden de rest van de groep gevonden. Zo blij weer terug te zijn hoe vet de tocht ook was. In Senaru moesten we al vrij snel daarna afscheid nemen en gingen we met zeven mensen naar Senggigi waar we samen een hotel hebben gezocht, daarna gegeten en middernacht ben ik nog naar Nederland-Mexico gaan kijken met Emma (de rest zou ook mee gaan, maar konden toch hun bedje niet uit).

Na deze tour heb ik nog tot aan vrijdag (vijf dagen later) spierpijn gehad. Maar dat was het allemaal waard. Maandag ben ik weer in Bandung aangekomen. Afgelopen week beetje gestudeerd, afscheid genomen van Bernd (nu ben ik alleen in huis), filmpje gepakt, paar keer uit eten en vannacht om 2.30u opgestaan om de lange pot van Nederland te zien waarbij ik lange tijd moeite had mijn ogen open te houden tot de penalty’s. Daarna had ik juist weer zoveel adrenaline dat ik moeilijk in slaap kon komen.

Ohja verder wil ik nog meedelen dat het hier goed te merken is dat het Ramadan is. Een zeer overgroot deel is moslim en dus wordt er overdag niks gegeten. Mijn kantine op de universiteit waar ik graag ging eten is dicht, dus nu moet ik een nieuwe plek zoeken of proberen eten mee te nemen. Dat laatste is wel lastiger dan in NL, want ze hebben hier niet echt vullend brood en fruit heb je al gauw heel veel mieren op zitten. Dus morgen maar eens kijken voor een luchtdichte lunchbox om zo toch voortaan wat mee te kunnen nemen.

Nu nog vier weken te gaan. Komende week nog analyseren en daarna weer flink interviewen. En dan 2 augustus naar Vietnam! Afgelopen week mijn visum approval letter aangevraagd, dus dat moet allemaal goed komen. Jullie horen tegen die tijd wel weer van me.

De foto’s van mijn vakantie zijn hier te vinden:
https://picasaweb.google.com/101475756207088597151/Holiday?authuser=0&feat=directlink

Groetjes,
Marjolijn