Living the Indonesian life

Inmiddels ben ik hier alweer ruim zeven weken en ongeveer 1/3de van mijn totale tijd. De afgelopen weken ben ik weer wat beter ingeburgerd in het Indonesisch leven hier. Ik ben bezig geweest met de taal en kan als ik ergens banaantjes ga kopen of iets anders prima aangeven hoeveel ik wil en vragen hoeveel het kost. Ook de getallen verstaan (zelf spreken gaat prima) gaat al veel beter, maar blijft lastig als ze zo snel praten.

Ik weet niet goed waar ik zal beginnen met mijn verhaal. Ik zal zeker wat over mijn onderzoek schrijven, maar begin eerst even met wat andere dingen. Zoals het sporten. Inmiddels fanatiek aan het zwemmen wat erg goed bevalt. Het bad hier is geweldig. Ik ben druk bezig geweest met de borstcrawl oppakken. In Nederland deed ik dat nooit en de eerste paar keer dat ik het hier probeerde was ik na een half baantje (25m) al kapot en moest ik verder met de schoolslag. Maar door tips en trucs van anderen gaat het steeds beter. Op een gegeven moment heb ik de slag te pakken gekregen (letterlijk) en nu kan ik als ik wil 500m aan één stuk door de borstcrawl. Vorig weekend had ik op vrijdagochtend al 2000m gezwommen waarvan 1100m de borstcrawl en op zaterdag 1500m waarvan 1300m de borstcrawl. Het gaat dan nog niet super snel, maar ik kan natuurlijk niet overal een ster in zijn.

Naast zwemmen ein-de-lijk gaan mountainbiken. Tijd terug hadden we ontbijt met de pastoor en ik had vooraf bedacht hem niet te laten ontsnappen voor er een concrete afspraak was. De volgende dag stonden we dus klaar bij de kerk voor een ritje. Met Terry (de pastoor) en Gerth een lekker stuk gereden. Nog behoorlijk pittig hier. Af en toe best steile wegen en het wegdek is niet overal je van het. Behoorlijk afzien terwijl Terry fluitend voor ons uit leek te fietsen. Maar goed aangezien ik niet snel ging, deed ik maar wat ik altijd in de bergen doe met mijn fiets: genieten! Onderweg zoveel mogelijk het uitzicht bekijken en lachen om al die reacties van mannen die ik voorbij fietste (ja ondanks dat ik niet snel ging, heeft niemand me ingehaald). Trouwens voor de kenners. QOM-metjes halen hier is ook super easy. Laatst had ik op een segment een gemiddelde van 2,9km/u omdat we dan tussendoor pauze hebben genomen en dan ben ik nog de snelste (lees: enige dame) daar geweest. Dus dikke strava score! Maar mountainbiken is dus best wel populair hier in de omgeving. Op zaterdag en zondag zie je enorm veel fietsers de bergen intrekken. De ene met echt geweldig mooi materiaal waar we in Europa nog bij weg staan te kwijlen en de ander met een super oude fluts fiets. En dan fietsen ze gezellig in groepjes en stoppen ze regelmatig onderweg (op de steile stukken lijken ze sowieso te stoppen om verder te lopen, hoewel er ook dapperen zijn die wel gewoon blijven fietsen). Inmiddels twee keer geweest en hopelijk volgende week weer voor Terry weggaat en dan nieuwe fietsvriendjes zoeken.

Naast sport ook spel: Ultimate Frisbee spelen met wat Amerikaanse meisjes die een ruim uur buiten Bandung wonen. Ik kende ze van de kerk. Eerst hebben we samen sushi gegeten in Bandung en daarna op de scooters achter elkaar aan na Koto Baru. Daar even chillen in hun super relaxed huis en vervolgens hebben we frisbee gespeeld op een sportveld bij de school waar ze allemaal les geven. We hadden twee teams van vijf. Aan het begin ging het nog gelijk op (toen we naar ander sportveld gingen stond het 7-7). Maar daarna werden we helaas toch echt wel hard ingemaakt, ondanks onze tactiek die ons van 7-3 achterstand naar 7-7 had weten te brengen. Ik blijk dan toch weer die coördinatie te missen die je bij dat soort sporten nodig hebt. Als die frisbee mijn kant op kwam werd ik al helemaal zenuwachtig en hoopte ik heel hard dat ik de frisbee niet liet vallen (vangen is echt niet mijn ding). Gelukkig wel een keer de frisbee in de N-zone gevangen en daarmee dus gescoord en een paar keer een goede tussenworp geleverd om te kunnen scoren. Al met al echt leuk.
Op de terugweg moesten Bernd en ik zelf de weg uitzoeken. Gelukkig had Bernd googlemaps op telefoon en dan via een oordopje de route. Dus we zijn niet verdwaald. Wel dik avontuur want op een gegeven moment ging het echt hard regenen. Waardoor op sommige plekken de straten volledig onder liepen. Dan kwam er uit een zijstraat een enorme modderstroom onze straat op. Het water kwam dan gewoon tot aan waar je voeten op de scooter stonden. Dus behoorlijk natte voeten gekregen. Voelt heel raar om over de weg te rijden terwijl er zo’n dikke stroom van links komt, want je hebt eigenlijk geen idee meer welke kant je op rijdt en op de één of andere manier was ik heel erg naar links gestuurd. Wel een avontuur dus en gelukkig waren we nog op tijd thuis (en veilig. Dus geen zorgen allemaal. Af en toe wat bijna ongelukjes, maar altijd bijna dus. Dat zal ik zo houden de komende maanden).
Ook nog een ander kort scooter avontuurtje. Laatst werd ik aangehouden door een politiemannetje. Stonden op de straat daar en als enige blanke (serieus ik kan me nu echt voorstellen hoe een Afrikaan zich in een Westers land moet voelen) werd ik natuurlijk ook van de straat geplukt. Moest papieren van mijn scooter laten zien, rijbewijs, internationaal rijbewijs. Gelukkig ben ik zo’n iemand die (bijna) altijd de zaakjes op orde heeft, dus ik mocht weer fijn doorrijden. Heb ik dat ook eens meegemaakt, altijd leuk voor de ervaring.

Buiten sporten heb ik me nog met andere sociale activiteiten bezig gehouden. Zo heb ik een aantal weken terug geholpen op een basisschooltje met de straten schoonmaken. Zij hadden een speciaal project om bewustzijn over de omgeving te creëren en de kinderen zouden die vrijdagochtend met de leraren en ouders de straten opruimen. Eén van de leraren komt ook elke zondag naar de kerk dus had me toen uitgenodigd. Erg leuk gehad met de kids. Steeds high five-en als we weer een mega stuk vuil hadden gevonden en aan onze prikker hadden weten te bevestigen. Dus als ex-Juf had ik ook even mijn pleziertje. Het was een soort Internationale school trouwens, maar er waren serieus maar 22 kinderen en zo’n 8 leraren. Dat zijn dus 3 kinderen per leraar. Ongelooflijk. Ook van die andere leraren in Koto Baru hoor ik dat ze klassen hebben van ongeveer 15 kinderen en de kinderen van Indonesische mensen die ik spreek zitten met zo’n 25 kinderen in de klas met twee leraren. En dat terwijl ik in mijn laatste klas zo’n 31 kinderen had in Nederland. Hebben ze het hier toch beter.

Buiten al dit om besteed ik veel tijd met Simone, Jin, Bernd. We gaan af en toe samen koken om maar weer eens wat gezonds binnen te krijgen. Dan gaan we verder op de avond gekke dansjes doen en in de gym ons uitleven. Maar uiteten doen we ook nog vaak natuurlijk. Daarnaast zwemmen we vaak samen. Hoewel ik Jin een keer meevroeg naar ons bad (normaal gaat hij ergens anders heen) en toen bleek dat hij niet echt kon zwemmen… Dus steeds met hem maar kleine stukjes en zoveel mogelijk tips geven en voordoen. En af en toe raakte hij dan helemaal in paniek (een meter van de kant) waardoor ik hem moest redden. Arme jongen.. En we zijn een paar keer gaan shoppen, wat hier heel goed kan. Er zijn veel goedkope plekken,waar ze dan wel alleen de Aziatische maten hebben (klein!) en in de duurdere upscale shopping centres hebben ze westerse maten, maar dan ook meer westerse prijzen. Mijn badpak hier is zo'n beetje helemaal kapot, dus ik ging een nieuwe zoeken. Was al best moeilijk, want die worden hier niet veel verkocht. Eerst maar naar een goedkoper Indonesisch warenhuis gegaan waar ze een kleine collectie hadden. Dus ik vroeg de dame of ze iets in mijn maat hadden. 'Ja', zei ze, 'XXL'? Dus ik dacht 'nou dat lijkt me wat overdreven'. Maar ze had een paar badpakken (twee soorten) gevonden in XXL en die zagen er stiekem wel heel klein uit. Dus ik die maar passen en dat ging nog net... Niet echt goed voor je zelfvertrouwen hier dus. Ga ik toch liever weer in the USA kleding kopen waar ik destijds kleren in S kon halen ;-) .. Ow trouwens het is wel een ander badpak dan in Nederland. Er zit al een broekje aan vast, dus kan ik weer mooi kuis het zwembad in.

Met Simone en Bernd ben ik ook een keer gaan stappen. Vorige week vrijdag gingen we naar Southbank. Ik was er met Simone al rond 21u en Bernd zou rond 22u zich bij ons voegen. Dus met Simone vast een cocktail gedronken en mensen kijken, maar voor geen goud zou Simone de dansvloer op gaan. Dus toen Bernd er was werden we samen de dansvloer opgestuurd (zij vond het niet erg om gewoon te blijven zitten en te kijken). Dus wij helemaal los tussen al het Indonesisch volk, die zich absoluut niet gedroegen zoals ik verwacht had. De dames hadden soms echt mega hoge hakken aan, hele korte jurkjes of broekjes en naveltruitjes. En naarmate de avond vorderde gingen de dames steeds meer tegen de mannen aan schuren (of andersom). Een paar enge (of dappere) mannetjes gingen ook heel vervelend bij mij staan dansen en dan willen ze mijn handen vast houden en met me dansen. Of tegen me aan... Ik heb geen idee, want ik heb tegen iedereen fijn gezegd dat ik prima in mijn eentje kan dansen. Maar afgezien van die mannetjes hebben ik heerlijk in mijn eentje dus gedanst de hele avond en iets voor 1 (sluitingstijd), hebben we Simone van de bank getrokken en een taxi terug naar huis genomen.
Drie dagen later werd er nog meer gedanst. Toen ging ik met Bernd mee naar de salsabar waar hij vaak heen gaat. Daar hebben we eigenlijk gewoon heel chill gezeten en gekeken naar het dansen. Er worden verschillende stijlen gespeeld en elk nummer staan er wel enkele koppels te dansen. Erg leuk om te zien. Bernd ging ook nog een dansje wagen, want hij danst salsa in Nederland, maar ik ben maar wijselijk blijven zitten want mijn danservaring komt ook niet verder dan een beginnerscursus stijldansen tijdens 5 havo (2004 dus).

Dan mijn onderzoek. Dat gaat eigenlijk wel goed hier. Heb inmiddels met twee mensen een interview gehad en volgende week ook weer zeker een interview (en waarschijnlijk kan ik er nog wel twee extra inplannen). Veel informatie via de interviews die ik via documenten nog niet heb kunnen vinden, dus dat schiet wel heel erg op. Wel jammer dat ik dus River Basin Organisations aan het analyseren ben, maar er in dit gebied niet sprake is van één River Basin Organisation, maar er mega veel stakeholders betrokken zijn. Dus die moet ik allemaal op een bepaalde schaal helder zien te analyseren. Daar heb ik een mooi theoretisch raamwerk voor opgebouwd waar ik jullie niet te veel mee ga vervelen. Maar vorige week dinsdag een dik uur met mijn begeleider uit Nederland via skype gesproken en hij zei dat daar toch ook nog wel even wat werk in moest gaan zitten. Dit wist ik natuurlijk al wel, maar ik begin het nu dus wel flink druk te krijgen met én interviewen, én theoretisch kader blijven uitwerken, én analyse hoofdstukken gaan schrijven én dan heb ik nog een essay voor een ander vak wat ik over iets minder dan drie weken ingeleverd moet hebben. De chille tijden zijn dus een beetje voorbij en vandaar dat ik deze hele zondagmiddag heb besteed aan het transcript schrijven van het interview van afgelopen vrijdag (interview van dik een uur en dus 11 kantjes tekst). Maar goed, dat houd me hier ook weer van de straat en stiekem vind ik het wel fijn wat meer druk te hebben omdat ik dan efficiënter lijk te werken (wel meer stress, maar ik neem binnenkort wel een massage hier ofzo. Bovendien heb ik 21 juni om naar uit te kijken. Dan vlieg ik naar Bali en de dag ernaar naar Labuan Bajo voor een boottrip van 4 dagen naar Lombok).

Goed dit verhaal is ook wel weer lang genoeg. Misschien moet ik weer wat vaker schrijven zodat het korter blijft, maar het blijft toch een beetje een eenrichtingsverkeer-manier van communiceren en inmiddels zijn de technieken zo ver gevorderd dat ik een hoop mensen ook via mail/whatsapp/facebook/skype spreek. Wat ik erg gezellig vind. Ik hoor graag van jullie. Lees ook altijd met plezier de reacties op mijn blog. Toch het gevoel dat ik het niet voor niks schrijf.. Feel free.

Dikke Indonesische zomergroetjes,
Marjolijn

Ps: minder dan de vorige keren, maar hier zijn weer wat kiekjes te vinden:
https://picasaweb.google.com/101475756207088597151/LivingTheIndonesianLife